Maar bzc dus. Via een welbekend sociale netwerk had ik de bzc avonturen van kennissen met hun dochtertje gevolgd. Doel is meer en beter communiceren, dus ik dacht: "ok, we geven het een kans" en ik kocht het boek 'je baby op het potje'. Tijdens die lange maanden zwangerschap las ik het door en dacht "vanaf dag 1 op het potje, piece of cake".
Het Lief dacht daar echter anders over (zo'n baby in huis brengt al veranderingen genoeg met zich mee, laat ons eerst even wennen) en gelijk had ze. Baby kwam en weg was het idee van bzc. Eerst even intens genieten van elkaar.
Na 9 weken waren we er klaar voor. Op een impulsief moment besloot ik om haar op vaste momenten boven de gootsteen te houden (want dat werkt hier het best) en al meteen werden er tal van plasjes gevangen. We zijn nu anderhalve week verder en ik kan zeggen dat het supergoed gaat. Natuurlijk zijn er nog wat plasjes in de (wasbare, uiteraard) luier, maar daar gaat het ook niet om. Het is heerlijk om te zien hoe Norah aangeeft dat ze naar het toilet moet en nog beter als we dat (op tijd) doorhebben.
Intensief is het wel, luiers werden natuurlijk niet voor niets uitgevonden, maar wat een beloning is het als ze rustig hangend op onze arm een kakje kan doen in plaats van de explosie inclusief volhangen als het in de luier is.
