Na een paar maanden in onze babybubbel, was het begin maart tijd om werk te maken van die afscheiding, zodat we de Witte en de Bruine niet meer aan een boom hoeven te binden om te voorkomen dat ze overal behalve in onze tuin rondlopen (je zou toch denken dat bijna 3000m2 genoeg is voor die twee, mooi niet dus).
Turend naar het einde van die 122 meter tuin en de herinnering aan het sleuren en trekken aan de voorheen al geplaatste kastanjehekjes (10 meter! Hoera) nog levendig in gedachten, nemen we de wijze beslissing deze job uit te besteden. Best. Decision. Ever. Op een dagje was het geflikt.
En zo konden we op één van de zonnige vroege voorjaarsdagen, genieten van onze tuin-to-be. En de gracht leegmaken. Dat moest ook gebeuren.
Oh, en het heeft welgeteld een half uur geduurd voor de Witte doorhad hoe ze in de tuin van de buurman kon geraken. Want het gras is altijd groener, zeker?
En Norah? Die vond alles prima zolang ze maar aan de borst mocht.
